چند ساعت دیگر عازم سفری کاری به خارج از کشور هستم. اگرچه این غیبت خیلی طولانی نخواهد بود، گفتم بهتر است در این فرصت کم، شعر کوتاهی را - از گذشته - با شما بخوانم تا هم چنان با هم باشیم!

در پست قبلی بحث و گفتگوی فنی خوبی در گرفت که متاسفانه انگار ناتمام ماند. به نظر می رسد وقتی نقطه نظرات به این جاهای خوب رسید، حیف است که دنبال نشود. بنابر این من همچنان منتظر و خواهان مشارکت دوستان در بحث روی شعر قبلی هستم تا فضای وبلاگ را از تعارفات و ابراز لطف های معمول و البته قابل تقدیر به سمت یک فضای تعاملی تر و به عبارتی کارگاهی تر هدایت کنیم تا از ظرفیت های یکدیگر بهترین استفاده را بکنیم. ما باید همه با هم بخواهیم: در این فرصت کم!

به هر حال از توجه تمامی دوستان به ویژه شاهرخ صلح جو، لیلا صادقی، رویا تفتی و آذر کیانی تشکر می کنم که نظرات خوبی ابراز کردند و وارد بحثی جدی شدند.

                  خواب زده (4)

دو رشته طناب به دو پایم ببندند، دو تا به دست ها

دست های نامرئی، بین سقف و لحاف

نیمه شب بکشندم بالا

                      بین خواب و بیداری

باد اگر بوزد بهتر

یا تکانم بدهند

احتمالا اجازه دهم در این صورت

                  دست های تو باشند:

                                      پری ای پری!