حسب حالی ننوشتیم و شد ایامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند
لا به لای این همه گرفتاری و ناراحتی، اگر شعر عاشقانه کاری نکند، پس کی و کجا به کار خواهد آمد این قبیل چیزها! فکر نکنید من از ناراحتی های شما خبر ندارم. اما من در سخت ترین شرایط، وقتی که واقعی تر می شوم، رویاهایم عاشقانه تر می شوند. علی رغم سرشار بودنش از تخیل و ابهام و تناقض، تنها عشق است که می توان به آن پناه برد. این زیباترین واقعیت زندگی من است.
سال ها پیش عاشقانه ای نوشتم که برای خودم خیلی عزیز است. انگار همه ی توانم را در آن جا گذاشتم. شما هم بخوانید ببینم چه می گویید. خواستم نه شعر عاشقانه، که عین عاشقانه باشد:
عین عاشقانه
در جمله ای به عجول رسیدم که قامت بر افراشت خودت بودی
به دیدن تو حرکات خونم حس شد
تو خیلی عجول نیستی خودِ عجولی با صورت پَهنت به صورت عین
خوش به حال کسی که یک شاعر عاشقش بشود
چشم های تو لحن عمومی ندارد لحن خصوصی ندارد پس چه دارد چه دارد
نه دارد
با من به دیدن طوفان می آیی؟
نه
ـ با هم به سکوت می رویم؟
نه
ـ از هم جدا می شویم؟
نه
نه
بریده ای از گوشه ی ابرویت، تکه ای از لب ها، پاره های ذهن من از اندامت را
جمع شان که می زنم تو می شوی و نمی شوی
از پاها صرف نظر می کنم و از چیز ها که نباید ببینم ـ البته ـ
و تو می آیی و نمی شوی
چند لحظه بیا، برای الهام
تو تشت الهام منی که در آن سراسیمه می شویمم
ای به صورت عین، عین ملعون، عین لعبت
و بعد رهایت می کنم با دو تایت تنها باشی
چند لحظه کافی ست
مگر که ملعون نباشی
خوش به حال کسی که یک شاعر عاشقش نشود
از عین صورتت که بگذریم من از کسره بدم می آید، کسره دهاتی ست
من از ضمه خوشم می آید شهری است و می پیچد، کمر دارد، شکم دارد
و در پس و پیش و بالای «و تو» قرار می گیرد
تو بیهوده واو خودت را می اندازی
تو و من یا تو من؟
ای واو انداز! بیا وو بینداز، این واو را بینداز
من اگر حتی بمیرم این واو را نمی اندازم
نور منتشر از چشمانم بر صبر صورتت بنشیند و من، آب را خلاصه کنم
و از واو دو چشمت، عین صورتت، واوهای جدایی براندازم
یا که متصل کنم
خشن بخشی از کلمات من است، خشن تر تمام آن
لطیف بخشی از تمام تو، لطیف تر بخشی دیگر
بیاو و سیاهت را باز کن و مرا سیاه کن و روزگارم را به شب
خوش به حال کسی
