۱۳۸۹ شهریور ۱۶, سه‌شنبه


نقد دوست عزیز نادیده ام آقای سعید نصار یوسفی بر مخاطب اجباری را می توانید اینجا بخوانید:
http://tartezak2.blogfa.com/



سلام،
باز هم عازم سفری کاری به خارج از کشور هستم. پس این شعر را اینجا می گذارم تا آنجاها هم با شما باشم. و از شما بشنوم.


          اشتباه زیبا

دست و دل از مار می لرزد

بالای سینه ام کمی

شانه ها همه اش

این سیاهی چه دارد مگر؟

که سخت می کند شب های زیادی را

این چشم ها که برق از درون سیاهی می زند

نگاهی* می زند         کمانی می زند

بالای سینه اش، شانه ها چشم ها همه اش

چه دارد مگر!

        □

ما مگر کجا بودیم! کجا بودیم؟

همه اش خواستیم انسان درستی باشیم!

دست و دل از مار می لرزد

لب ها، سینه ها، شانه ها همه اش

مگر تو بیایی

به این اندام تلف شده

                      مگر تو بیایی

به یک اشتباه زیبا       (که سهم ماست)

به این حق ادا نشده

                    مگر تو بمانی

تو بمانی

                                  تیر 89



.......................................
* نگاهی، کمانی: بر وزن شفاهی

سلام، بعضی از دوستان از من خواسته اند این شعر را چون خیلی ها احتمالا نخوانده اند ـ اگرچه به قول این روزها به روز نیست ـ در این جا بگذارم. گیریم برای آنهایی که خواندند تکراری باشد و شاید هم خسته کننده، ولی من که نظرشان را نشنیدم.

                   شعر زیرزمین

                                                                        به: رضا براهنی
                                                                        به: منوچهر آتشی
                                                                          و همکلاسی ها

من سالوادُر دالی قبول، تو از کجای تنت آفتاب می زند بیرون؟

اگر بگویم عشق از کنار دست تو آغاز شد می گویید منوچهر آتشی گفته است

اگر بگویم حالا دو روز تربت من در راه است می گویید خطش بزن براهنی زده است

ما شعرمان را زیرزمین می گوییم

نور که نباشد چشم ها درشت ترند

لودگی می کند کلمه، کلمه را می بلعند

کلمه به جای عشق می نشیند، عشق را می بلعند

پنج متر، ما شعرمان را پنج متر پایین تر از سطح زمین می گوییم

زیرزمین خال لب سیاه تر است

پشه نیشش را تیز می کند ما گوشمان را

نور که نباشد مارها عاشقانه ترند

لیلای دراز قامت من، مار مفصل

                          مجنون تو ام به مانند مار کوچکی

نیشم بزن لیلای مفصل، سیاه دراز قامت من

                          ای که من مجنون مار ـ لیلای گیسوی تو

نیشم بزن، چند کلمه نیشم بزن

(و اما این جا یکی هست که پیوسته لیلا میسازد

با موهایی که ندارد، سیاه و چشم های درشتش)

لیلاساز من ای لیلاساز!

با موهایی که نداری سیاه و چشم های درشتت

از بلندای عشق های زیرزمین

                   چند کلمه پرتابم کن

لیلا ساز!

اگر که بگویم مرا به سطح زمین نفرست می گویی مگر تو عاشق ماری؟

به روی زمین می آیم من که مدیون آفتاب خدا هستم

لودگی نکن! آفتاب وزوز کننده ی پشه ای

من سالوادر دالی قبول، و از کجای تنت آفتاب می زند ...


                                                                        اسفند 73