به علت بدسابقه شدن، بهتر است هیچ حرف اضافه ی دیگری نزنم. فعلا که این جوری است. فقط بگویم این روزها کارم شده خداحافظی با بهترین دوستانم که رو به ساحل های دیگر ما را ترک می کنند: پر از امید و بیم. به قول زنده یاد اخوان:

آن که در خونش طلا بود و شرف

شانه ای بالا تکاند و جام زد

چتر پولادین ناپیدا به دست

رو به ساحل های دیگر گام زد

در شگفت از این غبار بی سوار

خشمگین ما بی شرف ها مانده ایم

آبها از آسیا افتاده لیک

باز ما با موج و دریا مانده ایم.

نمی دانم چرا هربار که این اتفاق می افتد به شدت احساس خلا می کنم و یکمرتبه ته دلم خالی می شود. این آخریش دیگه بغضم رو ترکوند:

                                                                 برای دوستانم که یکی یکی

                                                                           مهاجر می شوند.

                 رفته گان

تو هم می روی از این جا به زیر آسمانِ دیگری از همین رنگ

لب هایت را می بری

و شکل موها و دور شانه ها را دیگر

لذت دستکاری از من دریغ می کنی

پشت این پنجره،

من و این کبوترانِ بی توجه

مانده ایم و بی توجهی می کنیم

می روی و دستانت را می بری

چشم ها را، قدم ها و فنجانت را می بری

می مانم همچنان با غیرت!

سرم را به سُستی ام گرم می کنم

فقط گاه گاهی به تصورم که می آیی

رنگ صورت زردم را

                    دستکاری می کنی

و هم زمان با فشارهای عصبی

بر حفظ آرامش دست هایم پافشاری می کنی

سر و وضعم مدتی دوباره به هم ریخته

به رغم علاقه ات به خاک بازی

لباس ها و شست و شوی مرا قبول نداشتی

از همان زمان کودکی،

من به نظارت تو احتیاج دارم

می روی و نگاه هایت را می بری

جای پا و قدم هایت را می بری

بی تابِ همان سواحلِ شنی

                  نشستم و پایداری می کنم

خاک بازی می کنم

ای وطن که از ساکنانت خالی شدی

من به حمایت تو احتیاج دارم

آب و تابم از دستم رفت

رفته گانم را برگردان !

                                              تیر 89